در گذشته نویسندگان بسیاری از کافه به عنوان محلی برای ملاقات استفاده کرده اند و قهوه را به عنوان یکی از پرکاربرد ترین نوشیدنی ها در داستان های خود به کار برده اند. زمانی که داستان هایی مانند «کازابلانکا» به دلیل اتفاقات تلخ و شیرینی که در فضای کافه رخ می داد و فنجان های قهوه که تأثیر قابل توجهی روی اتفاقات داشتند به شهرت رسید، این نوشیدنی وارد فضای فیلم سازی شد.

فیلم های سینمایی کافه ها را به مرکزی برای دیدار عشاق تبدیل کردند. عشاقی که در زمان انتظار قهوه می نوشند، هنگام جدایی از معشوق، فنجان های پر از قهوه را روی میزها رها می کنند یا برای تجدید خاطرات به کافه ای قدیمی می روند و فنجانی قهوه سفارش می دهند. این سبک سناریو نویسی برای فیلم ها باعث شد که به مرور زمان، قهوه به نمادی از عشق تبدیل شود و بین مردم جامعه محبوبیت بیشتری پیدا کند.

بعد از آن بود که قهوه وارد فرهنگ موسیقی پاپ شد. ابتدا آهنگ سازانی که برای فیلم های سینمایی موسیقی می ساختند، از قهوه به عنوان نمادی برای عشق استفاده کردند. این نوشیدنی طعمی تلخ و عطری خوشایند دارد و نوشیدن آن باعث احساس شادی و رضایت می شود؛ بنابراین انتخابی ایده آل برای توصیف عشق به شمار می رود. استقبال مردم از موسیقی هایی که از قهوه به عنوان نماد استفاده کرده بودند، رفته رفته این نوشیدنی را به بخشی از فرهنگ پاپ تبدیل کرد.